Rozdział 6 The Game part 1

Nie spodziewałem się, że w końcu załatwimy sprawę z jej niekończącym się milczeniem, ale odetchnąłem z ulgą, mogąc usłyszeć, że jest lepiej. Oczywiście zależało mi na tym, by przeszła nad pierwszym morderstwem do porządku dziennego, bo jak mówiłem wcześniej, miała nauczyć się wszystkiego, co potrafiłem sam. Idealnie się do tego nadawała, z jej figurą i intelektem, ale nie chciałem przyznawać, że ma w sobie iskrę geniuszu, który również odziedziczyła w genach po Moriartych.

Rozdział 5 You don't get me

( Post od mojej best friend Olgi :D Jest genialna. Możecie przekonać się sami. Dzięki za czytanie! :* )

- Karmen!

Ktoś mnie klepie po twarzy, co w końcu sprawia, że odzyskuję przytomność. Wszystko lekko wiruje, ale ta osobliwa słabość, którą czuję w kończynach, powoli opuszcza moje ciało więc jestem w stanie unieść powieki. Kiedy to robię, widzę nikogo innego, jak mojego wujaszka z piekła rodem i czyżby w jego oczach pojawiła się jedyna w swoim rodzaju, bardzo dobrze ukrywana troska? Och Jim, nie udawaj, że się mną przejmujesz, nie wierzę ci.

Rozdział 4 Transition zone

Nabluzgałem sobie w myślach na czym świat stoi, ale nie wróciłem już do willi. Zrobiłem najgorszą rzecz na świecie, że wycofałem się w ostatniej chwili, ale w jej oczach zobaczyłem tyle strachu przede mną i coś we mnie drgnęło. Właściwie to nie do pomyślenia, że właśnie tak zareagowałem. Przecież ja nie czuję i nigdy tego nie zmienię, a poza tym nie za bardzo chcę, bo i po co. Jest dobrze tak, jak jest i nie narzekam, a w zasadzie pomaga mi to w wykonywaniu dotychczasowych obowiązków.

Rozdział 3 Devil

- Ubierz się, mała. - powiedziałem chłodno i założyłem na siebie garnitur. Pieprzona chwila słabości. Nie lubię, gdy coś odbiera mi zdolność myślenia.
- Dobrze, Jim. - mruknęła, po czym podeszła do mnie i złożyła na moim policzku całusa. Zaśmiałem się na ten gest. Był taki prozaiczny i nudny.
Nie pozwoliłem odejść mojej nagiej jeszcze pracownicy i złapałem ją za pośladek. Klepnąłem ją mocno i wziąłem w ramiona. Chwila słabości...

Rozdział 2 She

Nie wiem dlaczego zgodziłem się, by moja bratanica zamieszkała ze mną, ale z drugiej strony... Miałem po prostu przeczucie, że powinna, skoro już wie. Właściwie mógłbym ją uczyć zawodu... To było nawet dobre wyjście z tej sytuacji. Karmen Moriarty, przygotuj się na porządną szkołę życia od swojego wujaszka.
Dziewczyna siedziała na krześle w jasnoniebieskim, błyszczącym szlafroku i

Rozdział 1 Madness

Mówisz, że jesteś szalony, a tak naprawdę to zwykłe życie. Nudne i przewidywalne, które nie ma w sobie nic z tego, co byś sobie zażyczył. Życie nie jest tą bajką, której tak szukasz, Jim. Od dawna to wiedziałeś i pora z tym skończysz. Po drugiej stronie może być całkiem ciekawie, no i kula, która właśnie ma wbić się w twój mózg na pewno sprawia ci teraz wielką radość. Przyznaj to... Kręci cię dziurawa czaszka i to w każdej postaci.

Prolog: The Clever One

  Śmiałem się dobre pół godziny, gdy Mycroft opowiadał mi wszystko, począwszy od tego, co robiła czarna owieczka pod moją nieobecność, po nieudany zamach na parlament. Dawno nie miałem do kogo otworzyć gęby, co graniczyło z cudem, bo trzymał mnie w zamknięciu. Niestety taka była umowa, choć zamierzałem ją szybko złamać.

  Uderzyłem ze złości ręką w skórzane oparcie czerwonego fotelu i warknąłem w geście dezaprobaty. Jeszcze pożałują, że ze mną zadarli, przysięgam.
- Już się tak nie gorączkuj... - mruknął starszy z Holmesów i posłał mi znudzone spojrzenie. Nienawidziłem go z całego serca i szczerze mówiąc, wydłubałbym te jego chłodne oczy łyżeczką do herbaty, ale nie dziś, nie teraz, ale... któregoś pięknego dnia to zrobię. Chcę pograć, i to bardzo ostro. - Dostaniesz wszystko z powrotem, ale na razie mam małą propozycję.
- Jaką? - zapytałem od niechcenia, ale w gruncie rzeczy wyłaziłem ze skóry, by dowiedzieć się, co planował ten pajac. Marzyłem, by zepsuć każde przedsięwzięcie, które planował, do samego końca, dla samej satysfakcji. Bo mogłem.
- Co ty na to, by pracować z nami?
- Chyba żartujesz. - prychnąłem i zmierzyłem go niczym ohydne stworzenie. - Nie będę dla was pracować. To wy będziecie pracować dla mnie.

  Wstałem i pokazałem ręką wyjście. Podniósł się, po czym poprawił swój prążkowany garnitur oraz krawat, w ten sam, jak zwykle zmanierowany brytyjskością sposób. Wziął parasol w dłonie i oparł się na nim swobodnie, lecz z zastanowieniem. Przez krótką chwilę miał jakby nieobecny wzrok, ale na ułamek sekundy więc zwykły człowiek, by tego nie dostrzegł. No właśnie... nie byłem zwykły.
- Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie - powiedział chłodno i skierował kroki do wyjścia.
  Odetchnąłem z ulgą, gdy wyszedł i podszedłem do szafki przy oknie, by wyciągnąć rewolwer. Czas na cotygodniową ruletkę, Jim. Może tym razem kula powędruje w odpowiednie miejsce.